پالو آلتو شهری در ایالت کالیفرنیا آمریکا است که به داشتن شهروندانی ثروتمند و البته علاقمند به تکنولوژی مشهور است. اگر می خواهید میزان علاقه این شهر به فناوری های نوین را بدانید، کافی است از مصوبه جدید شورای شهرشان اطلاع پیدا کنید.

نقشه ها (اینترنتی و چاپی) مثل نقشه گوگل ، مدام پر کاربردتر می شوند. در باب کاربردهای روزمره آنها به حد کافی صحبت شده ولی استفاده هنری از این نقشه ها از جمله نمونه های نادر است.
به سایت نقشه بادها مراجعه کنید. تا آنها را بهتر ببینید.

پیشروی افسار گسیخته گجت های همراه و پوشیدنی که اغلب پردازنده های ARM را در دل خود دارند آینده شرکت بزرگ اینتل را شدیداً به خطر انداخته و باعث شده نتواند سلطه خود بر سرزمین پی سی ها را در دنیای دستگاه های همراه و پوشیدنی تکرار کند.

گرچه شرکت های بزرگی نظیر گوگل، سامسونگ و اپل تمام سرخط های خبری مربوط به ابزار های هوشمند را اشغال کرده اند، اما پتانسیل این حوزه بیش از این چند محصول پر سر و صداست، و این سه غول بزرگ تنها بازیگران این عرصه نیستند. باید باور داشت که آینده متعلق به ابزار های پوشیدنی متنوع تر، کاربردی تر و ارزان تر است. کریستین دیفئو (Christian Defeo) یکی از مدیران ارشد شرکت Newark اعتقاد دارد، ابزار های پوشیدنی ساده تر، روز به روز رواج بیشتری پیدا می کنند. او به حلقه ای اشاره می کند که مصرف کننده، آن را در دست خود کرده و قفل در خودرو را با آن باز می کند، از آن در انتقال اطلاعاتش کمک گرفته و بسیاری از کار های روزمره دیگر خود را توسط آن انجام می دهد. ابزاری که به مراتب کاربردی تر و ارزان تر از عینک گوگل است، و فناوری های ساده تری در آن به کار رفته. یکی از دغدغه های عصر حاضر در عرصه فناوری های هوشمند، شارژ دستگاه هاست. بسیاری از نوآوری های این روز ها نظیر شارژ وایرلس در ابتدای راه هستند. اکثر تلفن های هوشمند ما بیش از یکی دو روز شارژ در خود نگه نمی دارند، چه برسد به ساعت های هوشمند که اساسا فضای لازم برای داشتن یک باتری، مشابه آنچه در تلفن ها استفاده می شود را ندارند. جالب اینجاست که از این ابزار ها، انتظار همان سرویس هایی را داریم که سایر دستگاه های هوشمندمان ارائه می دهند. به نظر نمی رسد مصرف کنندگان تمایلی داشته باشند که عینک یا ساعت هوشمند خود را چندین بار در روز شارژ کنند. البته این مشکل مصرف انرژی در ابزار های پوشیدنی، تا حدی به کمک دستگاه های دیگر نظیر تلفن های هوشمند قابل حل است، به طوری که این دستگاه ها با ارتباط پی در پی با ابزار های پوشیدنی از طریق بلوتوث، قسمتی از بار مصرفی آن ها را بکاهند. کریستین دیفئو معتقد است یکی دیگر از چالش های این عرصه، ورود ابزار های پوشیدنی مانند عینک گوگل و ساعت هوشمند سامسونگ به قلمروی مد است. نظر او این است که فناوری های پوشیدنی ماهیت کاملا متفاوتی با صنعت مد دارند و در صورتی که در سلطه صنعت مد قرار گیرند، از میزان موفقیت شان کاسته می شود. زیرا مد زودگذر است، اما فناوری با ابعاد کاربردی خود با زندگی روزمره افراد مرتبط است. بنابراین بهتر آنکه این فناوری ها تا جای ممکن از صنعت مد فاصله بگیرند و دنیای مد را به گوچی و ورساچی بسپارند! شرکت Newark به عنوان یکی از قطب های تحقیقاتی دنیای الکترونیک، رقابتی را در میان مخترعین فعال در زمینه فناوری های پوشیدنی به راه انداخته است. در این میان برخی از این نوآوری ها بیش از بقیه قابل توجه است. به عنوان مثال لباسی را در نظر بگیرید که به سرعت سنج و سنسور صدا مجهز است و به هنگام حرکت یا گریه نوزاد از خود نور صادر می کند. یا کلاهی را تجسم کنید که با استفاده از قطب نما و جی پی اس تعبیه شده در آن، به جهت یابی آسان تر کمک می کنند.

همانطور که می دانید، چاپ سه بعدی، به ساخت یک جسم فیزیکی، نظیر قطعات هواپیما یا بافت های بدن انسان، از روی یک مدل دیجیتالی اطلاق می شود و این کار هم از طریق قرار دادن لایه های مختلف یک ماده به صورت پی در پی و بر روی هم صورت می گیرد. شاید از هیجان انگیز ترین حرکت های اخیر در این حوزه بتوان به تولید مواد غذایی با استفاده از این تکنولوژی اشاره کرد. پابلوس هولمن پژوهشگر و مخترع یک مرکز تحقیقاتی معتبر است که بر روی پروژه های پیشرو، نظیر غذاهای پرینت شده کار می کند. به عقیده او به زودی روزی خواهد رسید که بشقاب غذای مان را از غذا های پرینت شده پر کنیم. اما او تنها فردی نیست که چنین سودایی به سر دارد. شرکت های دیگری هستند که در حال حاضر قادر به تحقق چنین رویایی اند. 3D Systems از جمله شرکت هایی است که موفقیت چشمگیری در این زمینه به دست آورده و توانسته توسط دستگاه های سه بعدی خود به خلق انواع کیک و شیرینی دست بزند. مدیر عامل این شرکت اعتقاد دارد که باید به جایی رسید که هر فردی در کنار دستگاه قهوه جوش خود در آشپزخانه، یک پرینتر سه بعدی مخصوص شیرینی جات و شکلات داشته باشد. او تاکید می کند این مسئله یک رویای دور از دسترس نیست و این محصولات به زودی به بازار راه پیدا می کنند. در حالی که 3D systems بر روی دسر تمرکز کرده، بسیاری از محققان دیگر بر روی سایر غذا ها کار می کنند. آزمایشگاهی که پابلوس هولمن در آن به کار مشغول است، به هموژنیزه کننده های فشار بالا، منجمد کننده ها، سانتریفیوژ ها و تبخیرکننده های گردنده مجهز است. او اشاره می کند که نتایج تلاش های او و همکارانش در حال حاضر در حد پرینتر های سوزنی دهه 80 میلادی است و مسیر طولانی پیش روی آنها ست. او مراحل ایجاد غذا در این پرینتر های سه بعدی را اینگونه توصیف می کند. پرینتر هایی را تصور کنید که مجهز به کارتریج های حاوی مواد غذایی منجمد و بسیار ریز هستند، در مرحله خروج ذرات غذا، آب به آنها اضافه می شود. همچنین به منظور بالاتر بردن سلامت غذا مقادیر ناچیزی از ریزمغذی ها، مواد اشتها آور و حتی دارو های روزمره افزوده می گردد. سپس پرینتر های سه بعدی غذا ها را در شکل ها و رنگ های معمول خلق می کنند. دلایل زیادی برای روی آوردن به چنین فناوری هایی وجود دارد؛ شاید مهمترین آن ها مشکل فرایند ناکارامد تولید، عرضه و مصرف باشد. به طور مثال، اکثر افراد برای خرید مواد غذایی مسافتی را تا فروشگاه پیموده و سپس مواد غذایی را به خانه آورده و در یخچال یا فریزر نگهداری می کنند، و در نهایت بیش از یک سوم غذای خریداری شده را دور می ریزند. خود فروشگاه ها هم هر چند وقت، خود را از دست مقادیر زیادی از مواد غذایی منقضی شده راحت می کنند.

اولین آیفون، با جادوی معرفی استیو جابز، این ایده را از اعماق بالا آورد که «لمسی بودن دستگاه ها» آینده دنیای دیجیتال است، و حالا نسل هفتم آیفون، این ایده را به سطحی دیگر برده.

بنابر گزارش رویترز، سه تن از ۲۰ سرمایه گذار اصلی مایکروسافت خواهان این هستند که پس از بازنشستگی استیو بالمر در سال آینده، آلان مولالی مدیرعامل فورد یا مایک لاوری مدیرعامل کامپیوتر ساینسز جانشین وی گردند.

سیلیکون عالی است، ولی ما دیگر به سر حدات سرعت آن رسیده ایم و به همین دلیل پژوهشگران دانشگاه ایالت اورگان در سه سال اخیر دنبال یافتن راهکاری ارزان قیمت و سریع به عنوان جایگزین بوده اند و حالا به این رسیده اند: چیپ های سیلیکونی بستری برای ترانزیستورها هستند تا الکترون ها در آنها حرکت کنند. دیودهای میم هم که نوعی دیود تونلی هستند، نیمه رسانا به شمار می روند با این تفاوت که الکترون ها را به شکلی کوانتومی از طریق یک عایق ارسال می کنند، طوری که انگار الکترون در یک سو غیب شده و "تقریبا به صورت آنی" در سمت دیگر پدیدار می گردد.